من هم آن روزها را پشت سر گذاشته ام...روزهای الزام و باید ها...روزهای زندگی دوگانه...
درخانه به گونه ای بودن و بیرون از خانه تظاهر به آنچه دیگران میپسندند...
امروز اگر خسته ام...امروز اگر تحمل کوچکترین ناملایمی را ندارم...
این تحفه شاید یادگار آن روزها باشد.....
ولی من میدانم که هر شبی را پایانی ست...
بازم همه چی بهم ریخته...فایل های کامپیوترم که شب و روز از خراب شدنشون میترسیدم حذف شدن...و این برای من یه قیامت کوچیک بود...که تجربش کردم...
همه چی بهم ریخته و من درس نمیخوانم...زمان هم یه جت کرایه کرده و داره می تازه...برعکس روزایی منتظر یه اتفاقم و اونوقت هر ثانیه باندازه ی یک ساعت طول میکشه تا جلو بره...
همه چی بهم ریخته و من از خودم و تواناییام ناامید شدم...از طراحی گرافیک...ازایلاستریتور..از وب نویسی...از درس...از فیزیک...از هومن و میثاق...از لیلا....از نازی...از همه چی ناامید شدم...
خدایا یه چیزی بگو؟؟؟؟؟؟
